Wojenna burza: za zwycięstwo trzeba zapłacić najwyższą cenę

Hejka!

Moje wrażenia po przeczytaniu ostatniego tomu serii "Czerwona Królowa", czyli "Wojennej burzy". 

Zapraszam. 

Właśnie skończyłam czytać książkę, na którą czekałam rok. Chodzi mi o Wojenną burzę autorstwa Victorii Aveyard. Jest to czwarty, ostatni już, tom serii Czerwona Królowa. Okładka utrzymana jest, podobnie jak poprzednie części, w niebieskiej tonacji, tym razem jest to odcień granatu, a zdobi ją korona. Książka liczy ok. 700 stron. Nie mogę uwierzyć, że to już koniec historii Mare, Cala, Norty i innych mieszkańców świata wykreowanego przez Aveyard. Będę tęsknić. Zanim jednak pożegnam się z Czerwonymi i Srebrnymi, przyjrzyjmy się Wojennej burzy, która polską premierę miała 31 października. 

Akcja zaczyna się w momencie, w którym skończył się poprzedni tom. Mare nie ma zbyt dużo czasu, by rozmyślać o decyzji Cala, ponieważ trzeba szykować plan obalenia samozwańczego króla Mavena. Nadciąga wojna, która odmieni królestwo na zawsze. Nie wszyscy, którzy staną do walki przeżyją, bo za zwycięstwo trzeba zapłacić najwyższą cenę. 

Książka napisana jest z perspektywy 5 bohaterów, co jest jej ogromnym atutem. Tak jak w poprzedniej części, czyli Królewskiej klatce, narratorkami są Mare i Evangeline, do których dołączają Iris, Maven i Cal. Wreszcie spełniło się moje marzenie, by wniknąć do umysłu Mavena, a także poznać lepiej punkt widzenia jego brata. W trakcie czytania z niecierpliwością czekałam na części napisane z perspektywy rodzeństwa Calore, którym przypadło w udziale tylko po 3 rozdziały na głowę  (trochę mało, ale nie będę narzekać). 

Kolejnym plusem jest wartka akcja: niespodziewane zwroty akcji, tworzące się i rozpadające sojusze, w świecie, w którym każdy może zdradzić każdego. Ogromnym zaskoczeniem była dla mnie przemiana jednej z głównych postaci, która zrozumiała co jest dla niej najważniejsze i mimo dręczących ją wątpliwości, strachu, poczucia obowiązku wobec więzów krwi zdecydowała się ostatecznie pójść własną ścieżką- zaryzykowała, by być szczęśliwą. Uchyliła przed Czytelnikami rąbka swojej ludzkiej twarzy, a nawet wcieliła się w rolę... swatki. 

Niespodzianką była również podróż do nowego kraju, którego ustrój polityczny jest przeciwieństwem rządów sprawowanych w Norcie. To liberalny kraj, w którym wszyscy mieszkańcy, bez względu na kolor krwi płynącej w ich  żyłach, są sobie równi. Nasi bohaterowie mieli niepowtarzalną okazję przekonać się, jak wygląda państwo bez króla.

Podobał mi się też poboczny wątek trzech braci, którzy posiadają zdolność komunikowania się na odległość w czasie rzeczywistym, bez użycia jakiejkolwiek technologii. Ale czad! 

W książce pojawia się także nawiązanie do pamiętnika królowej Coraine, zmarłej matki Cala, której losy miałam okazję poznać czytając Przeklętą koronę, dodatek do serii, zawierający dwie nowelki. Znajomość tej pozycji nie jest konieczna, by zrozumieć wątek poruszony w Wojennej burzy, ale stanowi ona ciekawe dopełnienie historii.

Czytając ostatni, czwarty tom, serii Czerwona Królowa gorąco kibicowałam Mare i Calowi, by ponownie się zeszli i byli szczęśliwi. Nie chcę Wam zepsuć przyjemności z czytania, więc nie zdradzę jak potoczyły się ich losy. 

Zakończenie książki nie było takie, na jakie liczyłam (nie było złe, po prostu inne niż sobie wyobrażałam), jednak moim zdaniem jest otwarte, co stanowi doskonałą furtkę do kontynuacji tej historii. Czytałam  wywiad z autorką w Tomie Kultury- gazetce wydawanej przez Empik, z którego wynika, że w przyszłym roku, a właściwie już w tym (2019) ma powstać zbiór opowiadań, pt. Czerwona Królowa. Trzymam kciuki, żeby książka została wydana jak najszybciej!

Czy polecam Wojenną burzę? Zdecydowanie tak, dawka różnorodnych emocji gwarantowana, nie będziecie się nudzić! 

Na koniec zostawiłam cytaty, które mi się spodobały, rozbawiły bądź w inny sposób poruszyły:

W odpowiednich okolicznościach każdego można ustawić w kontrze do własnych interesów.

Potężni są ci, którzy wyglądają na potężnych- powtarzała matka tak często, że nie sposób tego zliczyć. -Sprawiaj wrażenie spokojnego, opanowanego, silnego. Pewnego siebie i swojego zwycięstwa.

Nie da się zrezygnować z tego, co jest niemożliwe.

Myślę, że zmieniła mnie wojna. Wtłoczyła we mnie strach, którego nigdy dotąd nie odczuwałam. To nie o siebie się boję, a o Ptolemejusza i Elane. O tych, których kocham najmocniej, dla których mogłabym zabić. (...) Poczułam smak korony i wiem, że chęć jej posiadanie nie może się równać z tymi uczuciami.

- Nie lubię być twoim pionkiem.

- Każdy jest pionkiem w czyjejś grze, Mare, bez względu na to, czy zdaje sobie z tego sprawę.

- Rozejrzyj się Calore. W moim kraju nikt nie nosi korony.

- Sprytne- oznajmiam. - Nie wszystkie korony nosi się na widoku.

Niszczymy. To cecha charakterystyczna rodzaju ludzkiego. (...) Niszczymy, ale potrafimy także odbudowywać.

 *

W serii Czerwona Królowa ukazały się:

• Czerwona Królowa
• Szklany miecz
• Królewska klatka
• Wojenna burza
• Przeklęta korona- dodatek do serii. 

Na koniec zostawiam Was ze zwiastunem ostatniego tomu:

***

Słyszeliście o serii Czerwona Królowa?

Przeczytaliście Wojenną burzę?