Strefa Kinomaniaczki: Atypowy

Hejka!

Jak poradzić sobie ze zmianami w życiu i co tak naprawdę znaczy być normalnym? Poznajcie Sama Gardnera.

W dzisiejszej Strefie Kinomaniaczki ponownie skupię się tylko na jednej produkcji, która moim zdaniem zasługuje, by poświęcić jej cały wpis, a będzie to serial. Tak wiem, wspominałam, że po seriale sięgam rzadko, a tu kolejny. Owszem, ale zauważyłam, że takie, których odcinki trwają po 30 minut i mają mało sezonów, bardzo przypadły mi do gustu. Przewagą krótszych seriali jest to, że w godzinę mogę obejrzeć aż 2 odcinki, fabuła jest bardziej skondensowana i nie dłuży się niemiłosiernie. Nie przedłużając, poznajcie Sama. 

 

Atypowy/ Atypical (2017)

Sam Gardner to 18-latek cierpiący na zaburzenia ze spektrum autyzmu, który próbuje znaleźć swoje miejsce w świecie. Chce stać się niezależny. Na początek postanawia zdobyć dziewczynę.

Liczba sezonów: 2 (3 w przygotowaniu)

Liczba odcinków: sezon 1: 8

                                      sezon 2:10

Czas trwania odcinka: ok. 30 min

Oglądając Atypowego, nie można się nudzić! To mieszanka prawdziwego życia, z jego blaskami i cieniami opowiedziana z  dawką dobrego humoru. Serial uczy, bawi i porusza. 

Kto tu jest atypowy? 

Mamy tutaj 4- osobową rodzinkę: mamę Elsę, która poświęciła całe swe życie byciu matką i zapomniała w tym wszystkim o sobie, tatę Douga, który pragnie naprawić relacje z synem, zafascynowaną sportem siostrę- Casey, która troszczy się o brata i oczywiście naszego bohatera- Sama, który stanowi centrum ich wszechświata oraz tej opowieści. To właśnie z jego perspektywy (głównie) poznajemy bieg wydarzeń. 

Już po pierwszych minutach odcinka nr 1 czułam, że serial mi się spodoba. Bardzo fajne były wzmianki Sama o życiu zwierząt, które korespondowały z tym, co się działo wśród jego rodziny i znajomych, takie przenośnie to ja lubię. Wątek relacji Sama z psychoterapeutką wydał mi się bardzo interesujący, w końcu można powiedzieć, że to jakby moja działka. Super, że pociągnęli go do końca i skupili się też na jej życiu prywatnym. Ogólnie rzecz ujmując, wątki poboczne były równie interesujące, co główny.

Pierwsze miłosne podboje Sama były nieporadne, ale na swój sposób urocze, pokazane z dużą dawką humoru. Oprócz tego zwrócono uwagę na problemy i trudności, z jakimi muszą mierzyć się osoby z autyzmem. Trzeba wziąć poprawkę na to, że to tylko serial, ale uważam, że bardzo dobrze ukazujący realia życia osoby z tym zaburzeniem (obejmuje ono całe spektrum, a Sam był osobą wysoko funkcjonującą, tzn. dobrze sobie radził). Nadwrażliwość na bodźce docierające z otoczenia (dlatego Sam nosił słuchawki), potrzeba docisku, a nie smyrania, oszczędność w okazywaniu uczuć (unikanie przytulania, czułości, wyrażania tego słowami) czy niechęć do zmian- konieczność posiadania schematu, rutyny.  Część z tych zachowań mogłam zaobserwować podczas moich studenckich praktyk. 

Osoby z zaburzeniem ze spektrum autyzmu są zwykle postrzegane przez innych jako dziwne, nienormalne, upośledzone. Serial zwraca uwagę, że to osoby, które po prostu muszą mierzyć się z większą ilością przeciwności. Mimo swoich można by rzec dziwactw, mogą być świetnymi przyjaciółmi, wystarczy dać im szansę. Bardzo ładnie ukazane to zostało na przykładzie relacji Sama z Zahidem, który traktował go jak równego, zawsze służył pomocą w sercowych sprawach.

Za co polubiłam Atypowego?

• podjęcie ważnego tematu i pokazanie go z klasą,
• za to, że ukazuje życiowe problemy, jest autentyczny,
• za ogromną dawkę humoru,
• dobrze ukazane realia życia osoby z zaburzeniem ze spektrum autyzmu,
• świetną grę aktorską, zwłaszcza głównego bohatera,
• za różnorodność emocji, które wzbudza,
• ciekawe postaci i dialogi. 

Po obejrzeniu ostatniego odcinka 2 sezonu nie mogłam uwierzyć, że to już koniec. Już czekam na sezon 3, który ma pojawić się w tym roku. Atypowy przybywaj! 🐧🐧🐧

Na koniec zostawiam Cię ze zwiastunami obu sezonów. 

Sezon 1: 

Sezon 2:

***

Znasz już historię Sama?

Lubisz seriale, których odcinki liczą ok. 30 min?