Strefa Kinomaniaczki: miłość, gniew i szkolny bal

Hejka!

Seria z filmami powraca. 
Zapraszam.

Po długiej przerwie powracam ze Strefą Kinomaniaczki. Filmy, które zobaczycie poniżej nie są arcydziełami, które koniecznie trzeba obejrzeć, ale każdy z nich ma w sobie coś godnego uwagi. Jeśli jeszcze nie widzieliście, zapraszam do poprzednich części serii: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9.

500 dni miłości

Tom spotyka na swojej drodze Summer. Sądzi, że to ta jedyna, jednak dziewczyna nie chce się wiązać. Po pewnym czasie rzuca Toma. Zrozpaczony mężczyzna wraca wspomnieniami do 500 dni ich znajomości, by dowiedzieć się, co poszło nie tak. 

Nie jest to historia miłosna jak dowiadujemy się od narratora na samym początku. Film jest wart uwagi ze względu na ciekawą konstrukcję.  Poznajemy tylko niektóre z 500 dni w myśl zdania, że większość dni w roku jest nieistotnych, nie niosą ze sobą żadnych wspomnień. Spodobał mi się pomysł wprowadzenia rysunkowych wstawek informujących, którego dnia toczy się akcja. Nie są one pokazywane chronologicznie, jednak nie zaburza to odbioru historii. 

Kolejną świetną rzeczą było, w pewnym momencie, podzielenie ekranu na dwie części- oczekiwania kontra rzeczywistość. Scena rodem z musicalu, która doskonale podkreśla radość bohatera również przypadła mi do gustu. Film nie jest przesłodzony, ukazuje historię zwyczajnych ludzi, z którymi można się utożsamiać.

Dwóch gniewnych ludzi

Dave Buznik w wyniku splotu nieoczekiwanych wypadków ląduje w sądzie. Alternatywą dla więzienia jest terapia gniewu u ekscentrycznego dr Buddyego Rydella, który wprowadza się do domu bohatera. Dave musi odtąd znosić niekonwencjonalne metody leczenia jak i dziwactwa nowego lokatora. 

W filmie jest dużo zabawnych scen, czasem nie wiadomo już kto bardziej potrzebuje pomocy, lekarz czy pacjent. Jedna z fajniejszych dotyczy radzenia sobie z emocjami poprzez śpiew. Chodzi tu konkretnie o piosenkę I feel pretty z West Side Story- filmu muzycznego z 1961 roku będącego adaptacją broadwayowskiego musicalu o tym samym tytule, którego inspirację stanowił dramat Romeo i Julia. 

Aby nie spojlerować, ale jednocześnie zachęcić do obejrzenia filmu, załączam piosenkę w wykonaniu Natalie Wood:

To mnie kręci

Popularna Nicole chce pójść na bal w towarzystwie gwiazdora szkolnej drużyny koszykówki. Wszystko idzie po jej myśli, dopóki chłopak nie zakochuje się w innej. Nastolatka chcąc zapewnić sobie towarzystwo przekonuje swego sąsiada Chasea, którego właśnie rzuciła dziewczyna, by wybrali się na to wydarzenie razem. Najpierw jednak musi popracować nad wizerunkiem chłopaka.

Obejrzałam ten film ze względu na grającą w nim główną rolę Melissę Joan Hart, którą znam i lubię dzięki serialowi Sabrina, nastoletnia czarownica (swoją drogą bardzo polecam, to serial mojego dzieciństwa). Można ją było oglądać również w nowszej produkcji pt. Bóg nie umarł 2. 

Nie ma tutaj żadnych niespodzianek, film jest przyjemny. Do ścieżki dźwiękowej należy piosenka Britney Spears -(You drive me) crazy. W To mnie kręci możemy podziwiać modę końcówki lat 90, która znów jest na czasie.

scena z filmu "To mnie kręci"

 
Weźmy na przykład wąskie podłużne okulary, które kojarzą mi się z piosenkarzem o pseudonimie Danzel. Teraz wielkie gwiazdy, jak chociażby Rihanna pokazują się w takim okularach przeciwsłonecznych.

***

Znacie któryś z powyższych filmów?